معماری پدیده ای فراتر از تاریخ، فرم و سبک است. معماری در حقیقت دست آورد عوامل فرهنگی و محیطی و بیان شیوه زندگی افرادی است که آن را بنا نموده اند. معماری این سرزمین تا قبل از گسیختگی فرهنگی، که تقریباً از اواسط دوره قاجار اتفاق افتاد، از شکوفایی و تداوم خاصی برخوردار بود. در آن بازه زمانی اگر بیگانگی همچون مغول ها، به ما حمله و باعث هرج و مرج گردیدند، در کمتر از یک نسل تحت تأثیر فرهنگ غنی ایرانی، مسلمان شدند و بناهایی چون سلطانیه را ساختند.برای انسانی که آن گذشته افتخارآفرین را داشته و در حال زندگی می کند و آینده ای در پیش رو دارد، پرسش از تاریخ بسیار ضروری است. یکی از ضرورت های شناخت معماری، آشنایی با تاریخ آن است. در بررسی تاریخی، نگاه ما به بناها نباید همچون نگاه سنگ شناس به سنگ باشد. زیرا معماری یکی از مظاهر فرهنگی و ظرف زندگی انسان بوده و انس وهمدلی با او و سایر دست آوردهای فرهنگی همچون شعر، موسیقی و... داشته است. لذا در مطالعه تاریخی، علاوه بر آنکه معلوم شود که چه چیزی در چه زمانی و توسط چه کسانی بنا شده است، باید به بستر و سبب ساخته شدن بنا و نسبت آن با شرایط اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و دینی جامعه نیز توجه شود. تاریخ کوششی نقادانه به منظور فهم محاسن و معایب گذشته است، کوششی پویا نه ایستا.